Od 30 maja 1987 r. na mocy Dekanatu Prymasa Polski Księdza Kardynała Józefa Glempa, Górka Klasztorna jest w Polsce siedzibą Apostolstwa Dobrej Śmierci.

W naszej parafii działa od stycznia 1993 r. Należy do niego 939 osób z różnych parafii i miejscowości, z czego z naszej parafii należy 539 ludzi. W swoim posiadaniu Apostolstwo Dobrej Śmierci ma chorągiew, która bierze udział w uroczystościach kościelnych oraz we Mszach Świętych za zmarłych członków.

Od kilku lat pogłębiamy nasze znajomości na spotkaniu opłatkowym. Dwa razy w roku bierzemy udział w całodziennym skupieniu (około 100 osób) w Górce Klasztornej.

W każdą środę o godzinie 8.30 mamy wspólną modlitwę na różańcu do Siedmiu Boleści Matki Bożej. W trzecie czwartki miesiąca o godz. 18.00 uczestniczymy we Mszy Świętej za żyjących i zmarłych członków Apostolstwa Dobrej Śmierci. Zamawiana jest również Msza Święta za każdą zmarłą osobę, należącą do A.D.Ś.

Przewodniczącą Apostolstwa jest p. Wanda Słowikowska (tel. 67 353- 22 – 04). Za Stowarzyszenie odpowiedzialny jest ks. Zenon Mach.

Caritas diecezji jest odrębnym, w pełni autonomicznym podmiotem prawa kościelnego i cywilnego. Działa na mocy własnego statutu. Oficjalnie na jej czele stoi właściwy biskup – ordynariusz. W praktyce zasadniczy ciężar zadań na szczeblu diecezjalnym spoczywa na działającym w jego imieniu dyrektorze Caritas diecezji oraz diecezjalnej centrali Caritas. W skład Caritas diecezji wchodzi diecezjalna centrala Caritas oraz ogniwa Caritas szczebla podstawowego (Caritas parafialne i koła Caritas). W niektórych diecezjach funkcjonuje szczebel pośredni w postaci okręgów, rejonów lub dekanalnych duszpasterzy charytatywnych.

Diecezjalna centrala Caritas
Diecezjalna centrala Caritas ma siedzibę w stolicy diecezji. Jest to niewielki zespół ludzi (dyrektor Caritas diecezjalnej, jego zastępca, sekretarz itp.) zawiadujący działalnością diecezjalnej organizacji Caritas. Centrala posiada własne biuro oraz prowadzi wyspecjalizowane placówki pomocy. Zazwyczaj przy biurze funkcjonują punkty doraźnej pomocy typu magazynów wydających dary czy bezpłatnych poradni.

Zadania diecezjalnej centrali Caritas:

• zakładanie i prowadzenie placówek pomocy
• organizowanie bieżącej pomocy dla osób fizycznych
• organizowanie struktur Caritas (ogniw niższych szczebli) w postaci okręgów, kół, a przede wszystkim Caritas parafialnych
• formacja i edukacja pracowników charytatywnych
• organizowanie i prowadzenie stałych i okazjonalnych akcji finansujących działalność charytatywną.

Caritas parafialny

W ramach Caritas diecezji obok diecezjalnej centrali Caritas i jej placówek istnieje również drogi, w znacznej mierze niezależny nurt pracy na szczeblu parafialnym. Caritas parafialna jest podstawowym ogniwem Caritas. Oba nurty – „centralny” i „parafialny” – wzajemnie się uzupełniają i oddziałują na siebie. Działalność na szczeblu centralnym umożliwia realizację zadań zakrojonych na większą skalę. Centrala diecezjalna wnosi wkład koordynacyjny i formacyjny (delegaci grup parafialnych spotykają się regularnie z dyrektorem diecezjalnym, odbywają wspólne rekolekcje itp.). Z drugiej strony społeczne zaangażowanie Kościoła bez podłoża w postaci działających na najniższym szczeblu wolontariuszy stałoby się w dużej mierze fasadowe. Wystarczy wskazać na fakt, że liczba osób potrzebujących, do których Caritas dociera w parafiach, nieporównanie przewyższa liczbę osób objętych działalnością central diecezjalnych. Wolontariusze z parafii stanowią też dla bardziej złożonych czy wyspecjalizowanych form działania Caritas bezcenny rezerwuar ludzki i środowisko wychowawcze. W praktyce zadania charytatywne na szczeblu parafialnym realizowane są często przez „parafialne zespoły charytatywne”, które powstały przed przywróceniem do życia Caritas Kościoła. W niektórych diecezjach dokonał się, a w większości trwa proces utożsamiania się tych zespołów z Caritas.

Caritas parafialna zostaje ustanowiona decyzją dyrektora Caritas diecezjalnej. Na czele Caritas parafialnej stoi każdorazowo proboszcz parafii, który działa poprzez swojego świeckiego zastępcę. Członkowie parafialnych oddziałów Caritas są wyłącznie wolontariuszami.

Do zadań Caritas na szczeblu parafii należy:

• mobilizacja charytatywna wspólnoty parafialnej – rozpoznawanie potrzeb i możliwości pomocy
• świadczenie pomocy potrzebującym
• współpraca z diecezjalną centralą Caritas, z właściwym terytorialnie okręgiem Caritas, a także z innymi Caritas parafialnymi
• wydawanie żywności ubogim i potrzebującym

Za Caritas parafialną w naszej parafii odpowiedzialny jest ks. proboszcz Zbigniew Hul.

STRONA INTERNETOWA CARITAS NASZEJ DIECEZJI

Chór św. Cecylii, który działa przy naszej parafii, rozpoczął działalność w roku 1945. Od samego początku jest to chór 4-głosowy mieszany. W ciągu ponad 60 lat swego istnienia skład chóru i jego dyrygenci często się zmieniali.

Obecnie chórem dyryguje p. Beata Albanowska, magister sztuki. Zastąpiła poprzedniego dyrygenta, którym od kilkunastu lat do kwietnia 2007 roku był ks. Stanisław Skopiak SDB.

Przez cały czas swojego istnienia chór uświetnia nie tylko Msze Święte w parafii, ale również występuje także poza granicami parafii. Najważniejszymi występami poza Piłą naszego chóru są: występ w 1996 roku na audiencji generalnej u Ojca Świętego Jana Pawła II, śpiew na ingresie bpa Kazimierza Nycza na urząd w diecezji koszalińsko–kołobrzeskiej w 2005 roku, a także wystąpienie wraz z chórem “Pasja” i “Angelis” na ingresie bp Edwarda Dajczaka.

Chór spotyka się na próbach w środy i piątki o godzinie 18.00. Czasami te terminy się zmieniają, ale zazwyczaj w te dni i o tych godzinach się spotyka w sali numer 25 w domu katechetycznym. Śpiew natomiast prowadzi na Mszy Świętej o godzinie 11.00 w niedzielę (na sumie parafialnej), oraz gdy jest o to poproszony, na ślubach, uroczystościach parafialnych i innych okazjach.

Katolickie Stowarzyszenie “Civitas Christiana” jest ogólnopolską organizacją współkształtującą rzeczywistość polską i przygotowującą katolików świeckich do służby Kościołowi i Narodowi. Zostało oficjalnie uznane przez władze kościelne jako stowarzyszenie katolickie dekretem Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski z dnia 14 kwietnia 1997r.. Stanowi ono integralną cześć wspólnoty Kościoła jako organizacja ludzi świeckich, mająca na celu w swoich działaniach umacnianie i krzewienie formacji katolicko–społecznej w Polsce.

Działalność nasza oparta jest na wieloletnim doświadczeniu czynnego udziału jego członków w życiu Kościoła i Narodu. Jest ona pozytywnie postrzegana zarówno przez wspólnoty diecezjalne, parafialne oraz środowiska laikatu katolickiego. Ojciec Święty Jan Paweł II w kwietniu 1994 roku słowami Budujcie Civitas Christiana wyznaczył misję Stowarzyszenia i jego posłannictwo, wskazując na nieustanną pracę w służbie wspólnocie Kościoła i Narodu.

Podejmujemy problematykę rodziny i wychowania, stoimy w obronie prawa do życia człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci. Poruszamy sprawy kultury narodowej, godnych warunków życia człowieka i narodu oraz niepodległości Polski i jej godnego miejsca we wspólnocie międzynarodowej.

Realizując swój program służymy człowiekowi w jego naturalnych warunkach społecznych, przede wszystkim: w społeczności rodzinnej, narodowej i obywatelskiej. Kreujemy różne formy aktywności obywatelskiej urzeczywistniając zasady: dobra wspólnego, pomocniczości, solidarności i sprawiedliwości, dbając jednocześnie o umacnianie patriotyzmu i kultury ojczystej.

Zabiegamy o chrześcijański wymiar integracji europejskiej, podkreślając, że jedność naszego kontynentu musi być zbudowana na głębszym fundamencie duchowym, a religia chrześcijańska może nadać procesom integracji wymiar etyczny. Przeciwstawiamy się wszelkim przejawom fundamentalizmu laickiego, fałszowaniu prawdy historycznej i próbom narzucania jednej ideologicznej wizji przyszłości Europy.

Jesteśmy organizatorem i współorganizatorem wielu projektów lokalnych i ogólnopolskich, podejmujemy sami lub przy współudziale parafii, samorządu i organizacji obywatelskich działania, których efektem są m.in.: sesje tematyczne, prelekcje, sympozja, konferencje, szkolenia, spotkania dyskusyjne, warsztaty, konkursy, rekolekcje.

Pielgrzymujemy corocznie do Grobu św. Wojciecha w Gnieźnie, Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, na Jasną Górę do Matki i Królowej Narodu oraz do wielu innych sanktuariów i miejsc świętych.

STRONA INTERNETOWA CIVITAS CHRISTIANA

Diakonia muzyczna została powołana do animacji śpiewu na nabożeństwach młodzieżowych. W jej skład wchodzą kantorzy oraz osoby grające na instrumentach. Jej opiekunem jest ksiądz proboszcz Zbigniew Hul, a przewodniczącym Agnieszka Kowalska.

Żeby ułatwiać śpiew ludziom spoza diakonii, jej członkowie wykorzystują rzutnik do wyświetlania tekstu. Najczęściej diakonia animuje śpiew na Mszy Świętej w niedzielę o godzinie 9.30 oraz na nabożeństwach piątkowych o godzinie 19.00 w czasie roku katechetycznego.

Obecnie diakonia składa się z ok. 18 osób. W wyniku zmian w prowadzeniu diakonii i sposobu doboru pieśni na liturgię, ludzie bardziej mogą się włączyć w nią, sławiąc Boga śpiewem.

Diakonia organizuje także różne spotkania muzyczne, takie jak np. “Kolędnica”, a ponadto na prośbę śpiewa na uroczystościach typu: I Komunia, Śluby.

Wszystkich, którzy chcieliby spróbować swoich sił w śpiewaniu z Diakonią Muzyczną zapraszamy w każdą niedzielę o 8.00 rano.

W kiosku parafialnym można dostać katolickie czasopisma, książki i publikacje, dewocjonalia, różańce i wiele, wiele różnych rzeczy związanych z religią. Ulokowany jest on w domu katechetycznym.

Wspólnota ewangelizacyjna Miecz Ducha jest wspólnotą charyzmatyczną działająca przy naszej parafii od  2007 roku.

Spotkania, podczas których uwielbiamy Boga poprzez różne formy, odbywają się w sali św. Jana Bosko w niedzielę od godz. 11.00.

Prowadzimy Kurs Alfa, które są szansą poznania lub pogłębienia wiary chrześcijańskiej w swobodnej i przyjaznej atmosferze, w przystępnej formie i z humorem.

Opiekę duszpasterską sprawuje ks. Andrzej Finc, a liderem wspólnoty jest Lidka Zygmunt.

O wspólnocie

Pustynia Miast jest ruchem młodzieży katolickiej, która odpowiadając na wezwanie Ojca Świętego pragnie włączyć się w dzieło Nowej Ewangelizacji. Od kilku lat wędrujemy w czasie wakacyjnym po różnych miastach Polski, głosząc na rynkach, osiedlach, w szpitalach, w domach opieki społecznej, w domach dziecka, w więzieniach, poprawczakach, na koncertach rockowych chwałę Jezusa Chrystusa. Nasza wspólnota istnieje od 1994r., czyli od roku, w którym powstała ogólnopolska PM. Piła i parafia pw. św. Rodziny była jednym z pierwszych miejsc, w którym znalazła się młodzież chcąca spotykać się i wspólnie ewangelizować. Pierwsze spotkanie odbyło się 10.09.1994 r. Naszym opiekunem jest ks. Przemysław Cholewa SDB. Na pomoc także możemy liczyć ze strony ks. Jarka Wąsowicza SDB, który co prawda pracuje w Inspektoracie a nie w parafii, ale czasami nas odwiedza. Podczas cotygodniowych spotkań omawiamy program formacyjny, który został podzielony na cztery lata formacji.

Co jako PM zrobiliśmy w ciągu 10 lat? A no trochę tego było :
Odwiedzaliśmy chorych w pilskim szpitalu, zbiórka zabawek, wyjazdy do domu dziecka, animacja niedzielnej Mszy św. dla młodzieży na 9.30 i nabożeństw piątkowych na 19.00 poprzez animację muzyczną i scenki ewangelizacyjne, prowadzenie drogi krzyżowej, udział w rekolekcjach wielkopostnych (scenki, świadectwa), ewangelizacja w SP 1, pomoc w półkoloniach dla dzieci przy naszej parafii (luty, lipiec), pomoc w spotkaniach dla młodzieży przygotowującej się do bierzmowania (scenki, śpiewy, spotkania w małych grupach), przygotowanie i prowadzenie Pilskich Dni Młodych (październik). Jako wspólnota PM byliśmy 6 razy organizatorem ogólnopolskich zjazdów PM w Pile. Średnio do Piły przyjeżdżało 300 osób na taki zjazd. Wiele można by było wymieniać, co zrobiliśmy dla naszej parafii. Chcielibyśmy zaznaczyć, że świetnie nam współpracuje się z innymi wspólnotami młodzieżowymi z naszej parafii: Salezjańską Pielgrzymka Ewangelizacyjną, Diakonią muzyczną, Oazą.

NIEAKTUALIZOWANA STRONA INTERNETOWA

Droga Neokatechumenalna

Autor: Bp Zbigniew Kiernikowski

Duch Święty działa w Kościele różnymi drogami. Jednym z owoców Jego działania jest niewątpliwie droga neokatechumenalna, która powstawała spontanicznie i oddolnie, ale była jednocześnie kształtowana przez stałe i żywe odniesienie do oficjalnych urzędów kościelnych zajmujących się realizacją uchwał soborowych.

Sprawą, która od samego początku stanowiła centrum doświadczenia neokatechumenalnego, był powrót do samych podstaw życia chrześcijańskiego, czyli do ewangelicznej wiary i chrztu jako realnie przenikających i kształtujących całe życie. A ściślej, chodziło o odkrycie i dowartościowanie samego przygotowania do chrztu, czyli katechumenatu, w którym zostają ukształtowane zasadnicze zarysy wiary chrześcijańskiej, tak, aby właśnie ona stała się czynnikiem konstytuującym życie ochrzczonego. Ponieważ jednak w większości przypadków chodziło i nadal chodzi o ludzi już ochrzczonych, którzy odkryli brak świadomie przeżytej inicjacji chrześcijańskiej, mówi się o neokatechumenacie.

Cele drogi neokatechumenalnej i ich praktyczna realizacja

Jan Paweł II w jednym z przemówień do wspólnot neokatechumenalnych powiedział: “To prawda, że jest wielu ochrzczonych w świecie. Jest to jeszcze na pewno mniejszość wśród obywateli świata, ale jest ich dużo. Nie wiem jednak, ilu wśród tych ochrzczonych jest takich, którzy świadomi są swego chrztu, świadomi oczywiście nie samego faktu, że są ochrzczeni, ale świadomi tego, co to oznacza być ochrzczonym, co oznacza chrzest” (“L’Osservatore Romano”, z dn. 3-4.11.1980).

a) Wprowadzenie w słuchanie słowa Bożego

Formacja neokatechumenalna urzeczywistnia się we wspólnocie zawiązującej się w wyniku głoszenia katechez, które zawierają istotne elementy chrześcijańskiego kerygmatu biblijnego. Po zadziwiająco krótkim czasie ludzie zaczynają odkrywać, że słowo Boże ma im wiele do powiedzenia i że mówi bardzo konkretnie w odniesieniu do życia: sytuacji i wydarzeń życiowych. Dlatego też słuchają go z coraz to większym zainteresowaniem i otwartością. Odkrywają, że zawarta w słowie Bożym historia zbawienia odnosi się do nich i to nie tylko ogólnikowo, ale bezpośrednio: jest ich własną historią zbawienia. Odnalezienie siebie, historii swojego życia zawartej w słowie Bożym, sprawia, że przestają czuć się zagubieni; przestają patrzeć na życie jako na splot przypadkowo powiązanych wydarzeń. Odkrywają, że to Bóg kieruje historią.

Odkrywając życiową aktualność słowa Bożego oraz Jego skuteczność, ludzie chętnie gromadzą się na liturgii słowa. Przestają bowiem być głusi i obojętni wobec tego Słowa, które – czego sami coraz bardziej doświadczają – daje im życie (por. Pwt 8,3). Zaczyna się tu sprawdzać poniekąd naocznie moc jednoczenia ludzi przez samo Słowo, bez żadnych innych czynników pomocniczych.

b) Inicjatywa liturgiczna

Drugą sprawą, jaką zaczyna się stopniowo odkrywać i coraz głębiej przeżywać, to celebracja liturgiczna. Dzięki przyjmowaniu słowa Bożego oraz przybliżeniu przez odpowiednie katechezy języka znaków celebrowana liturgia staje się czytelna i zaczyna do człowieka przemawiać. Człowiek stopniowo doświadcza tego, co zazwyczaj tak trudno uzyskać, a mianowicie poczucia aktualności rzeczywistości wyrażonych znakami w odniesieniu do własnego życia.

Zaczyna siłę tym samym stopniowe odkrywanie liturgii jako miniatury własnego życia. Zawarta w niej bowiem, i celebrowana pod znakami rzeczywistość zbawienia zrealizowanego w Jezusie Chrystusie jest odbierana i przeżywana jako mająca się spełniać w naszym życiu. Człowiek wkracza więc w liturgię jako w celebrację własnego życia z Jezusem Chrystusem. Dzięki temu nawet jego dzień powszedni staje się liturgią życia, kultem domowym, tj. życiem według Ducha, w którym spełnia się wola Boga (por. Rz 12,1n; J 4,23n; Ps 40,7nn; Ef 2,10; Kol 2,6).

Kiedy we wspólnocie zaczynia się doświadczać takiego przeżywania liturgii, wówczas nie ma już mowy o “odbyciu” czy “odprawieniu” celebracji liturgicznej; uczestnicy dostrzegają bowiem sami, że to właśnie w liturgii i przez liturgię dokonuje się istotna przemiana ich serca. Liturgia staje się natomiast dosłownie: życiodajna, tzn. daje ludziom przeświadczenie, iż potrafią oni żyć, działać tylko dlatego, że już wcześniej przeżyli Bożą rzeczywistość zbawiania, celebrowaną w znakach. Rozumieją też coraz głębiej to, że nie można pojąć życia bez liturgii.

c) Odkrywanie wspólnoty kościelnej

Wspólnoty parafialne często cierpią na anonimowość. Ta anonimowość, a nawet obcość, widoczna podczas liturgii, przenosi się także na całe życie chrześcijan. Próby zbliżenia, czynione zarówno na płaszczyźnie znaków liturgicznych (np. wspólny śpiew i odpowiedzi, znak pokoju itp.), jak i w płaszczyźnie organizacyjno-instytucjonalnej nie zmniejszają zasadniczo tej anonimowości i nie wytwarzają więzi typowo chrześcijańskiej. Zapomina się bowiem o tym, że Kościół ma specyficzną, jemu tylko właściwą moc tworzenia prawdziwej jedności i wspólnoty, jaka dokonuje się przez wszczepienie wszystkich w Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa w sakramencie chrztu św.

Dążenie do przezywania tej właśnie jedności, mającej swe podstawy w chrzcie, jako głównego i zasadniczego elementu łączącego wiernych, ukonkretnia się w szczególny sposób we wspólnocie neokatechumenalnej. Dzieje się to oczywiście nie na mocy ludzkiej i nie z ludzkich tylko motywów, ale na fundamencie chrztu św. Przeżywa się bowiem tutaj jedność stwarzaną przez samego Boga. Dopiero też wtedy, gdy wspólnota, gromadzona przez słowo Boże, przeżywa liturgię jako celebrację własnego życia, implikującą wchodzenie w jedność z drugim człowiekiem dzięki mocy chrztu, ukazuje się wymowa znaku samej wspólnoty urzeczywistniającej się w konkretnych jej członkach tak bardzo różniących się od siebie, a jednak stanowiących jedność mimo różnego wieku, różnych zawodów, różnic w wykształceniu i w przygotowaniu religijnym. Wielka różnorodność członków wspólnoty stwarza jedynie bogactwo możliwości, dając wiele okazji do przekraczania barier dzielących ludzi. Zaczyna się tu prawdziwe doświadczenie jedności, która nie jest wypadkową ludzkich dążeń wyznaczonych np. przez zainteresowania, zawód, wiek itp., lecz jest wynikiem działania Bożego, które jednoczy tak różnych ludzi ze sobą i stwarza prawdziwą komunię opartą na zanurzeniu chrzcielnym w Jezusa Chrystusa.

d) Realizacja misyjnego charakteru Kościoła

Wspólnota neokatechumenalna nie jest naturalnie w stanie objąć szerokich mas. I nie o to chodzi. Istotne jest to, aby zaistniał znak takiej jedności, która nie daje się wytłumaczyć na sposób tylko ludzki, organizacyjny itp., lecz jest wynikiem i owocem przyjętej miłości Boga, odkrywanej w Jego słowie, przeżywanej w liturgii i doświadczanej w życiu. To właśnie we wspólnocie, w kontekście liturgii i dzięki otwartemu słuchaniu słowa Bożego, dokonują się pierwsze kroki w kierunku akceptacji drugiego i wchodzenia z nim w jedność opartą już nie na sobie, ale na doświadczeniu miłości i mocy Boga. To doświadczenie, zdobywane we wspólnocie, zostaje z kolei przenoszone coraz to powszechniej w życie. Tym samym wspólnota, spełniając rolę łona, w którym kształtuje się coraz to bardziej dojrzała postawa chrześcijańska, ujawnia się na zewnątrz, stając się znakiem (por. J 13,35). Istnienie takiej wspólnoty, takiej jedności, jest poniekąd cudem Bożym. Dobrze to ujmuje i wyraża pieśń oparta na 1 Kor 15: ,,Jeśli dziś się miłujemy – my tacy inni i tak różni od siebie – to dlatego, i tylko dlatego, że Chrystus zmartwychwstał i my to Zmartwychwstanie w nas przeżywamy”. Przeżywanie tego doświadczenia i dawanie takiego znaku stanowi podstawy do praktycznej realizacji misyjnego charakteru Kościoła.

Doświadczenia już zdobyte przez starsze wspólnoty wskazują, że to, co zostało tutaj w zarysie przedstawione, nie jest tylko teorią czy pobożnym życzeniem. Ludzie faktycznie przeżywają w neokatechumenacie swoje nowe narodziny. Nie jest to też tylko jakieś chwilowe odczucie, lecz daleko i głęboko wchodząca w życie przemiana. Radykalnie zmienia się bowiem życie nie tylko tych ludzi, którzy już wcześniej czegoś sami szukali czy też byli blisko Kościoła i pragnęli jedynie pewnego pogłębienia (to odnosi się zazwyczaj do członków pierwszych wspólnot, jakie powstają w danej parafii), ale także, a szczególnie tych, którzy w swym życiu jakoś się zagubili, na swój sposób zatracili moc chrztu św., a nawet odeszli wprost od Kościoła, czy też jeszcze w nim się nie znaleźli.

Napawające wielkim optymizmem jest to, że neokatechumenat daje ludziom konkretną możliwość przeżywania odnowy posoborowej, i to nie tylko na płaszczyźnie teoretycznej, lecz na płaszczyźnie życia i liturgii. W czasie, gdy tak bardzo potrzeba człowiekowi ewangelizacji i chrystianizacji, jest to wielka szansa, obok której nie powinno się przejść obojętnie.

O wspólnocie

Ochotniczki Księdza Bosko są międzynarodowym Instytutem Świeckim na prawie papieskim – skrót (VDB) pochodzi od włoskiej nazwy – Volontarie di Don Bosco.
Założycielem Instytutu jest trzeci następca księdza Bosko – bł. ks. Filip Rinaldi. Instytut powstał w środowisku salezjańskim, w Turynie. Początki datują się na rok 1917.

Pierwsze oficjalne spotkanie nowej grupy odbyło się 20 maja 1917 r. Ks. Rinaldi powiedział wówczas: „zaczynamy to dzieło w ukryciu, z wami trzema… Nikt nie powinien wiedzieć o tym, co dojrzewa… Pozostańcie tym, czym jesteście”. Stopniowo do grona zainteresowanych dołączały nowe osoby. Przez comiesięczne konferencje ks. Rinaldi formował serca do nowego rodzaju życia konsekrowanego prowadzonego w świecie. Pierwsze śluby zostały złożone w 1919 r. na Valdocco w kaplicy przyległej do pokoików ks. Bosko. Ks. Rinaldi uczył: Wasza misja polega nie tylko na osobistym uświęceniu, ale na przystosowaniu się do potrzeb życia i czasów, aby czynić dobro. I dalej: Wnoście ducha religijnego wszędzie tam, gdzie jesteście.

W latach 50-tych ubiegłego wieku Instytut zaczął wychodzić poza granice Włoch, a następnie poza granice Europy. Obecnie liczy ok. 1300 członkiń. Organizacyjnie dzieli się na 21 Regionów. Regiony zaś na Zespoły. Każdy Zespół oraz każdy Region posiada asystenta kościelnego, którym jest ksiądz, salezjanin.

Asystentem zespołu pilskiego obecnie jest ks. Zenon Klawikowski.

Początki Instytutu w Polsce sięgają roku 1972. Aktualnie w Polsce, która stanowi jeden z Regionów jest siedem Zespołów w; Krakowie, Rabce Zdrój, Wrocławiu, Kielcach, Lublinie, Pile i Łodzi. VDB w tych miejscowościach raz w miesiącu spotykają się podczas dni skupienia, to czas formacji, zacieśniania więzi między sobą i ładowania się od wewnątrz. Bowiem jako świadkowie Bożej miłości Ochotniczki pragną swoim życiem, doświadczeniem wiary, świadectwem przynależności do Jezusa przemieniać ten świat, na znak zaczynu.

Do Regionu Polskiego przynależą również Zespoły: na Litwie (Wilno), Ukrainie (Korostyszew) i w Rosji (Moskwa).

Życiem Instytutu kieruje Rada Centralna wraz z Odpowiedzialną Generalną, którą wybiera Zgromadzenie Generalne zwoływane raz na sześć lat. Ostatnie Zgromadzenie Generalne miało miejsce w Rzymie w roku 2007. Odpowiedzialną Generalną została wybrana Ochotniczka ze Słowacji.

Jesteśmy chrześcijankami, które postanowiły żyć dla Boga w świecie. Pracujemy i mieszkamy jak wszyscy ludzie. Nasze serca są jednak w pełni poświęcone Bogu. Łączymy świeckość z konsekracją, wytężoną pracę z modlitwą. Pracujemy we wszystkich zawodach. Przynależymy do Rodziny Salezjańskiej i chcemy żyć jej charyzmatem. Zachowujemy dyskrecję, co naszego przynależenia do Instytutu Świeckiego Ochotniczek Księdza Bosko. Wspólnota Instytutu jest naszą drugą rodziną i drogą naszego uświęcenia.

Ślubujemy zachować rady ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Chrystus powierza nam w Kościele obowiązek bycia zaczynem w cieście (Mt 13,33). Mamy działać we wnętrzu spraw ludzkich, w pracy, w życiu rodzinnym i zawodowym, w środowisku społecznym i politycznym, a także wewnątrz wspólnot kościelnych. Mamy współpracować z tymi, którzy działają na rzecz ewangelizacji. Naszym życiem i postępowaniem mamy świadczyć o zbawieniu już obecnym w nas. Powinniśmy umieć powiedzieć naszym braciom, że tylko przez Chrystusa i w Nim możemy budować cywilizację miłości.

 By być wiarygodnym świadkiem, musimy otwierać się na potrzeby ludzi i ich dręczące niepokoje. Świat musi widzieć w nas kobiety, które wierzą w słowo Pana, w Jego zmartwychwstanie, w życie wieczne, ponieważ oddają swoje ziemskie życie, by nieść miłość braciom, których Bóg postawił na ich drodze.

 Nasze świadectwo oderwania się od nas samych i od dóbr ziemskich, świadectwo czystości i ufnego powierzenia się Bogu w posłuszeństwie Jego woli, winno się stawać dla świata prowokacją, skuteczną ewangelizacją zarówno dla dobrych chrześcijan, jak i dla tych bardziej obojętnych lub niewierzących.

 Obecność w świecie wymaga od nas ciągłej i dogłębnej weryfikacji naszej mentalności i naszych postaw. Na tej drodze służą nam pomocą spowiednicy, kierownicy duchowi oraz Odpowiedzialne w Instytucie.

Świeckość i dyskrecja

 Nasze czasy wymagają konsekracji, która byłaby w bliskim kontakcie z ludźmi.

Celem jej jest dzielenie z ludźmi  niedostatków, trudności życiowych i walka o lepsze jutro, świadczenie z bliska o ewangelicznej miłości i całkowitym przylgnięciu do Jezusa.

Głównym polem realizacji naszej misji w świecie jest praca zawodowa. Tam jest nasze serce świata. Pracujemy z gorliwością i duchem inicjatywy, nie lękając się ofiar. Wszędzie stajemy w obronie wartości. Nie przerażamy się, gdy trzeba protestować i walczyć.

 Nie tylko żyjemy w społeczeństwie, ale i używamy tych samych środków, jakie stosuje świat. Czynimy to z odpowiedzialnością i zaangażowaniem kogoś, kto patrzy na świat oczyma Pana.

 Niesiemy konsekrację w serce świata także wtedy, kiedy świat o tym nie wie. Zachowujemy dyskrecję, co jest dla nas źródłem radości i motywacją do bezinteresownej służby.

 Żyjemy świeckością poprzez:

• zjednoczenie z Bogiem w codzienności,
• kontemplację w działaniu,
• świadectwo życia z zachowaniem postawy dialogu i służby,
• zdecydowane zaangażowanie się i ciągłe doskonalenie w budowaniu i odnawianiu rzeczywistości ziemskich,
• pogodne i odpowiedzialne zachowanie dyskrecji.

 Zewnętrznie nasze życie nie różni się od życia innych. Stan konsekracji jest znany tylko nam. Jesteśmy świeckimi pośród świeckich, pracujemy w tych samych strukturach, tymi samymi narzędziami, z tą samą fachowością i zdolnościami. Wiemy jednak, że musimy dać z siebie więcej od innych, musimy angażować się ze wszystkich naszych sił, by pracować lepiej.

Zachowujemy sekret, co do naszej konsekracji nie z uwagi na wzgląd ludzki, tchórzostwo, dla wygody lub z powodu kompleksu niższości. Dyskrecja umożliwia nam działanie z większą wolnością  i z większą skutecznością w środowisku, które nie zrozumiałoby i nie zaakceptowałoby naszego stanu.

 Więcej informacji: ochotniczki@wp.pl

Kontakt z Asystentem Regionalnym, ks. Władysławem Nowakiem: wnowak@salezjanie.pl

www.vdb.salezjanie.pl

W dniu 01.08.1983r. wyruszyła po raz pierwszy piesza pielgrzymka ze Skrzatusza na Jasną Górę. Grupa pilska “szósteczka” liczyła 102 osoby. Była to najstarsza wiekiem grupa, której dokuczał brak umiejętności śpiewania. Dlatego po powrocie z pielgrzymki postanowiono spotykać się na wspólnym dzieleniu się wspomnieniami z pielgrzymki i nauce śpiewu.

W następnym roku odbyła się II Koszalińsko-Kołobrzeska Piesza Pielgrzymka ze Skrzatusza na Jasną Górę.

Grupa pilska liczyła około 250 osób. W czasie tej pielgrzymki Ks. Stanisław Styrna zaprosił do naszej grupy przedstawicieli Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym ze Słupska, którzy głosili świadectwa o swoim życiu we wspólnocie.

Jesienią 1984r odbył się I Kongres Odnowy w Duchu Świętym w Częstochowie, w którym uczestniczył Ks. Proboszcz Stanisław Styrna. Po powrocie z tego kongresu stwierdził, że spotkania pielgrzymkowe powinny przemienić się “na coś poważniejszego”.

Od miesiąca września rozpoczęły się regularne spotkania czwartkowe. Wraz z upływem czasu zaczęły mieć charakter spotkań modlitewnych. W dniu 15.11.1984r. po raz pierwszy spotkanie modlitewne prowadziły osoby świeckie: Halina i Jerzy Wargin.

Podczas udzielania sakramentu bierzmowania 2 grudnia 1984 roku śpiewano po raz pierwszy pieśni “odnowowe”.

W grudniu również odbyło się w Świebodzinie spotkanie księży diecezjalnych zainteresowanych Odnową w Duchu Świętym. W potkaniu tym uczestniczył Ks. Stanisław Styrna, który poprosił Halinę Kołosowską z Gorzowa Wlk. o poprowadzenie seminariów w Pile.

Pierwsze spotkanie seminaryjne odbyło się 07.03.1985 r. Uczestniczyło 86 osób. Słuchaczem był również Ks .Stanisław Styrna. Animatorzy wywodzili się spośród uczestników seminariów. Modlitwy wstępne były przygotowywane również przez uczestników seminariów. W dniu 9 maja 1985 r. animatorzy z Gorzowa Wlkp. modlili się o uzdrowienie wewnętrzne seminarzystów.

Modlitwa o wylanie Ducha Świętego miała miejsce w Rokitnie 15.06.1985r.

W październiku tego samego roku została ustalona nazwa wspólnoty “NAZARET”

Dzisiaj, dziękujemy Bogu za to, że tak bardzo obficie nas obdarował:

• za modlitwę uwielbienia,
• za dar codziennej Eucharystii,
• za umiłowanie Pisma Świętego,
• za dar Adoracji Najświętszego Sakramentu w ciszy,
• za modlitwę wstawienniczą w szpitalu, którą służyliśmy przez 10 lat; za uzdrowienia fizyczne i duchowe,
• za dar ewangelizacji poprzez prowadzenie seminariów, w wyniku których powstało wiele nowych wspólnot,
• za prowadzenie spotkań z młodzieżą przygotowującą się do sakramentu bierzmowania,
• za dar modlitwy “Margaretka” za kapłanów, codzienną modlitwą objęliśmy kilkunastu kapłanów,
• za dar doświadczenia wspólnoty, za każdą siostrę i brata, za każdego kapłana, który służył i służy wspólnocie.

Za Odnowę w Duchu Świętym – Wspólnotę NAZARET odpowiedzialny jest ks. Zdzisław Cholewiński SDB.

STRONA INTERNETOWA ODNOWY DIECEZJALNEJ

Nasze Oratorium jest domem. Żyje się tu jak w rodzinie.

Ks. Bosko chciał, aby takie miejsce jak oratorium było środkiem wychowawczym, otwartym na wszystkich i realizującym program wychowawczy oparty na rozumie, religii i dobroci. A jakie jest dzisiejsze nasze Oratorium Salezjańskie w Pile?

Oratorium, którego kierownikiem jest ks. Robert Kulczyński, to miejsce spotkań formacyjnych dla wielu grup działających przy parafii. Można tu spotkać młodzież z Salezjańskich Wspólnot Ewangelizacyjnych, Oazy, Diakoni muzycznej, 11 Pilskiej Drużyny Harcerek “Ogień, Duszpasterstwa Akademickiego i ludzi pracy, dzieci scholii muzycznej ,,Tęcza ”i Podwórkowego Kółka Różańcowego. Jednak od kilkunastu lat w pomieszczeniach oratoryjnych w godzinach 15.30-18.00 działa świetlica socjoterapeutyczna którą kieruje ks. Błażej Idczak. W świetlicy pojawiają się uczniowie ze Szkoły Podstawowej nr 1,które przy pomocy starszych koleżanek i kolegów odrabiają lekcje. Dzieciaki od nauki wolą oczywiście zabawę, na którą także jest czas po posiłku, który przygotowują panie ze Stowarzyszenia Współpracowników Salezjańskich. Jednak, gdy o 16 30 jest msza św. dla dzieci (roraty, różaniec lub jakieś inne nabożeństwo dla dzieci) to najpierw dzieci idą do kościoła a potem na podwieczorek. Gdy jest ładna pogoda dzieci udają się na plac kościelny, aby pograć w piłkę poskakać na skakance, pobiegać. Natomiast, gdy pogoda nie zachęca do wyjścia, dzieci w Oratorium chętnie rysują, grają w gry planszowe, bawią się w chowanego. Gdy zegar wskaże 17.50 to wszystkie dzieci zbierają się w salce, aby wysłuchać tzw., słówko” na zakończenie pobytu w Oratorium, które mówi ksiądz, siostra lub któraś z opiekunek. O tym, że lubią tę formę spędzenia czasu po lekcjach świadczy ich codzienna obecność w oratorium. Uczą się one tutaj obowiązkowości i odpowiedzialności, potrafią być wdzięczni za każdy gest życzliwości i pomocy. Godzina 18 00. Dzieci opuszczają Oratorium. Już tylko sprzątanie po dzieciach i zasłużony odpoczynek.

W Oratorium cisza nie ma dzieci nie ma hałasu. Ale ta cisza nie trwa długo, ponieważ już o 19.00 pojawia się młodzież, która przyszła mile i fajnie spędzić swój czas wolny do 21.30. Do dyspozycji młodzieży są trzy komputery z internetem, telewizor, stół do pin-ponga, dwa stoły z piłkarzykami i cieszący się sporą popularnością bilard, który niestety jest już płatny, ale tylko 50 gr. za grę. W planach jest postawienie automatu do gry tzw. Fliper. Oczywiście można też coś zjeść słodkiego i wypić dzięki,,barkowi”, który obsługują codziennie różne osoby związane na naszym Oratorium. Jest też ks. Robert i asystent kl. Maciej Szustak którzy jak przystało na gospodarzy tego pomieszczenia dbają o porządek i przestrzeganie regulaminu tego miejsca. -,,Oratorium to przede wszystkim fajny klimat a nie tylko miejsce gdzie można spędzić wolny czas. Zdarzają się konflikty, niezgoda, ale staramy się, aby tego nie było jak najmniej” -mówi Michał. W Oratorium są organizowane w niektóre soboty dyskoteki, na których jest świetna muzyka (prawie każdy gatunek muzyczny) i zabawa.O pozytywny klimat muzyczny na dyskotekach od 19.30 do 22.30 dba od wielu lat główny Dj Seba oraz jego pomocnik Dj Marek. Na czas wakacji letnich i ferii zimowych Oratorium zamienia się w miejsce, do którego przychodzą dzieci uczestniczący w półkoloniach. Pilskie Oratorium działa dzięki pomocy animatorów, którymi są Marta, Weronika, Ewelina, Marlena Sebastian, Marek,Tomek. Do Oratorium zagląda nie tylko młodzież i dzieci, ale także księża pracujący w naszej parafii z ks proboszczem Gwidonem Ekertem i księżmi z Inspektoratu. Zapraszamy wszystkich do naszego Oratorium od poniedziałku do soboty od 19.00 do 21.30.

Podwórkowe Kółko Różańcowe Dzieci w Pile istnieje od września 2006 r. Początkowo opiekunem tego kółka była Emila Galster po czym na jej prośbę grupą zajęła się Pani Ewa Derewlanna-Jamróz i przy współpracy z ks. Robertem opiekują się nim do dziś.

W niedzielę Miłosierdzia Bożego 15 kwietnia 2007 r. Mszę Św. dla dzieci o godzinie 12.30 sprawował i homilię wygłosił opiekun kółka – ks. Robert Kulczyński. W trakcie mszy św. ks. Proboszcz wręczył dzieciom legitymacje dotyczące przynależności do PKRD.

Aktualnie w kółku są 23 osoby, ale mamy nadzieję, że będzie tych dzieci coraz więcej. Spotykamy się w każdą sobotę o godz.12.00 w Oratorium – jest modlitwa różańcowa, śpiew, gry, konkursy – ogółem sporo się dzieje. Wszystko to napełnione jest wielka radością. Nasze spotkania nie ograniczają się tylko do spotkań w Oratorium. W Niedzielę Palmową byliśmy wspólnie – pielgrzymkowo na Misterium Męki Pańskiej w Górce Klasztornej. W czerwcu (16 VI 2007) odwiedziliśmy Sanktuarium na Jasnej Górze na spotkaniu wszystkich Kółek Różańcowych Dzieci. Wiele dzieci brało udział w parafialnych bożonarodzeniowych Jasełkach, czego finałową nagrodą był wyjazd do pływalni w Gryfinie.

Do PKRD może należeć każde dziecko, które tylko przyjdzie w sobotę na godzinę 12:00 do Oratorium, kiedy to odbywa się nasze spotkanie. Mile widziany różaniec w ręce i dużo, dużo dobrego humoru.

STRONA INTERNETOWA

O wspólnocie

O wspólnocie

O wspólnocie

Schola “TĘCZA” to grupka dziewcząt, które pod kierownictwem s. Leokadii FMA animują śpiewy w czasie Mszy Świętych i innych nabożeństw dla dzieci. Nie dotyczy to przerw świątecznych i wakacji. Scholę można więc usłyszeć w niedzielę na Mszy o godz. 12:30, w I piątek miesiąca o godzinie 16:30, w październiku na Nabożeństwie Różańcowym o 16:30, w czasie Wielkiego Postu na Drodze Krzyżowej dla dzieci o godz. 16:30 oraz na Roratach również o 16:30.

Schola czasami wyjeżdża na ciekawe wakacje, majówki, kuligi, tak by dziewczęta i opiekunowie mieli trochę odpoczynku, ponieważ cały czas solidnie pracują, czego efekty widać na Mszach i Nabożeństwach oraz na nagranych dwóch płytach – z kolędami, i piosenkami, które możemy usłyszeć w kościele.

Spotkania scholi odbywają się w każdy poniedziałek w godzinach od 17:00 do 19:00 oraz w każdą niedzielę przed Mszą Świętą dla dzieci w Sali nr 23 w domu katechetycznym. Dziewczyny, które chcą śpiewać w scholi serdecznie zapraszamy!

WIZYTÓWKA NA MUZZO.PL – gdzie można przesłuchać piosenki scholi.

Świętego Jana Bosko zalicza się do grona największych czcicieli Matki Najświętszej. Wychowawca z Valdocco wielokrotnie podkreślał szczególną obecność Maryi Wspomożycielki Wiernych i Jej interwencję w swoim życiu od 9 roku. Nazywał Maryję swoja mistrzynią i przewodniczką. Z wiarą podkreślał, że to Ona go prowadziła, od Niej nauczył się metody wychowania przepełnionej ewangeliczna miłością i dobrocią oraz, że Ona dokonała przez niego “wszystkiego”. We Wspomożycielce Wiernych widział ostoję Kościoła.

9 czerwca 1868 r. w Turynie na Valdocco miała miejsce konsekracja Sanktuarium Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych. Ks. Bosko pragnął, aby z tego Sanktuarium rozeszła się chwała Wspomożycielki na cały świat. Dla wiernych związanych z dziełami salezjańskimi założył Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki. Celem Stowarzyszenia jest szerzenie czci do Najświętszego Sakramentu i kult Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych oraz włączanie się w apostolat salezjański.

Stowarzyszenie to zostało erygowane przy Sanktuarium w dniu 18 kwietnia 1869 r. przez arcybiskupa A. Riccardiego, pasterza archidiecezji turyńskiej. Papież Pius IX w dniu 5 kwietnia 1870 r. podniósł je do godności arcykonfraterni i obdarzył przywilejem przyłączania stowarzyszeń o tym samej nazwie i o tym samym celu w Archidiecezji Turyńskiej. W 1877 r. przywilej ten zostanie rozciągnięty na cały Piemont, a w 1889 r. przez Papieża, Leona XIII na wszystkie kościoły salezjańskie.

24 lipca 1989 r. ks. Egidio Vigano, Przełożony Generalny SDB uznał przynależność Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki Wiernych do Rodziny Salezjańskiej. Stowarzyszenie przy Sanktuarium w Turynie jest nazywane “pierwszym – głównym – macierzystym” (Primaria), wszystkie pozostałe są podłączone pod to turyńskie. W okresie od 1891 r. do 1998 r. zostały przyłączone do turyńskiego Stowarzyszenia 3.249 stowarzyszenia lokalne.

W okresie posoborowym Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki zgodnie ze wskazaniami Kościoła odnowiło swój Regulamin, który została zatwierdzony przez ks. Juana Edmundo Vecchiego, Przełożonego Generalnego SDB w dniu 22 sierpnia 1997 r.

ADMA liczy obecnie ok. 35.000 aktywnych członków pochodzących z 39 krajów.

Regulamin Stowarzyszenia wskazuje następujące zadania, które stoją przez jego członkiem:

• właściwie docenić uczestnictwo w życiu liturgicznym, a zwłaszcza w sakramentach Eucharystii i Pojednania;
• osobiście żyć i propagować nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki Wiernych według ducha Ks. Bosko i w harmonii z procesem odnowy dokonującym się w Rodzinie Salezjańskiej;
• odnowić, wzmocnić i żyć praktykami pobożności ludowej, na przykład takimi jak: wspomnienie 24 dnia każdego miesiąca, różaniec, nowenna w okresie przygotowania Święta Maryi Wspomożycielki Wiernych, błogosławieństwo Maryi Wspomożycielki Wiernych, itd.
• naśladować Maryję podejmując poprzez modlitwę i działanie troskę o najuboższą młodzież i osoby znajdujące się w potrzebie;
• żyć życiem codziennym przyjmując postawy chrześcijańskie, zwłaszcza wdzięczność Bogu za cuda, których nieustannie dokonuje i wierność Jemu, na wzór Maryi, także w godzinie przeżywanych trudności i krzyża.

Duchowość Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki opiera się na przykładzie i wskazaniach ks. Bosko. Jest to duchowość ewangeliczna. Można ją scharakteryzować następującymi określeniami:

• jest to duchowość chrystocentryczna, ukierunkowana na spotkanie osoby Jezusa Chrystusa obecnego w sposób szczególny w misteriach zbawczych celebrowanych w liturgii, zwłaszcza w Eucharystii i Sakramencie Pojedniania,
• jest to duchowość eklezjalna, wyrażająca się przywiązaniem do papieży i Kościoła, wiernością ich nauczaniu oraz kościelnym sposobem myślenia i zdolnością do współpracy na rzecz budowy Królestwa Bożego,
• jest to duchowość maryjna, odwołująca się do roli Maryi jako Matki Kościoła i Wspomożycielki Wiernych, charakteryzująca się wielkim umiłowaniem Maryi oraz gorliwością w szerzeniu jej kultu,
• jest to duchowość salezjańska, odwołująca się do ewangelicznego doświadczenia duchowo-apostolskiego ks. Bosko i tradycji salezjańskich, kultywowanych przez Rodzinę Salezjańską. Członkowie ADMA uczestniczą w dobrach duchowych Sanktuarium Maryi Wspomożycielki Wiernych w Turynie oraz innych sanktuarium Wspomożycielki w świecie.

Podstawowa forma istnienia ADMA jest ośrodek lokalny stowarzyszenie, który jednoczy członków w określonym środowisku przewidzianych w Regulaminie wspierając ich w codziennym życiu Ewangelią w duchu ks. Bosko. Ośrodek lokalny powołuje do życia Inspektor miejsca zgłaszając go następnie w Stowarzyszeniu Głównym w Turynie. Członkiem Stowarzyszenia jest osoba przyjęta w czasie celebracji maryjnej, która wcześniej złożyła świadomą i dobrowolna deklarację przynależności. Szczególnym przejawem działalności formacyjnej Stowarzyszenia są Kongresy Maryi Wspomożycielki światowe, regionalne i inspektorialne.

O wspólnocie

O wspólnocie

O wspólnocie

O wspólnocie

O wspólnocie

Żywy Różaniec – co to takiego?

”Żywy Różaniec” jest zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Organizacja ta odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi przy jednoczesnym odmawianiu przy każdej tajemnicy jednego “Ojcze nasz” 10 “Zdrowaś Maryjo” i jednego “Chwała Ojcu”.

Każda “Żywa Róża” składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca. Koniecznie jednak tę, która zostaje powierzona do rozważania i odmawiania w ciągu miesiąca, przy “zmianie tajemnic”. Przy tej zmianie, co miesiąc, wszystkim członkom przydziela się nowe tajemnice do odmawiania, w taki jednak sposób, aby w jednej “Żywej Róży” były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwudziestu. Tak więc, nawet, gdy poszczególni członkowie “Żywej Róży” odmawiają dziennie tylko jedną tajemnicę, to w całej Róży rozważany jest cały różaniec, czyli wszystkie części i tajemnice. Przy dokonywaniu zmian uważamy, żeby co miesiąc każdy uczestnik tej modlitwy miał do rozważenia kolejna tajemnicę.

Bardzo istotne jest również to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji, która jest również zmieniana co miesiąc.

Takie zasady obowiązują przy organizowaniu “Żywych Róż” na całym świecie.

Jak odmawiać?

Modlitwa różańcowa ma swój ryt, a jest on zapisany nie literami, lecz paciorkami różańca i ich układem. Po przeżegnaniu się odmawiamy modlitwy, które przywiązane są do “końcówki” różańca. Odmawiamy więc (na krzyżyku): “Wierzę w Boga”, (na pierwszym paciorku) “Ojcze nasz”, (na trzech następnych) trzy “Zdrowaś Maryjo” i na (ostatnim paciorku) “Chwała Ojcu”.

Dalej rozważamy kolejne tajemnice różańca, a przy każdej odmawiamy (na oddzielnym paciorku) “Ojcze nasz”, na połączonych ze sobą (10 paciorkach) 10 “Zdrowaś Maryjo” i na kolejnym (oddzielnym paciorku) “Chwała Ojcu”. Od tego samego oddzielnego paciorka zaczynamy nową tajemnicę mówiąc na niej znowu “Ojcze nasz” itd.

Od czasu objawień fatimskich na zakończenie każdej tajemnicy dodaje się jeszcze modlitwę: “O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.

Cały czas jednak trzeba pamiętać, że w modlitwie różańcowej przede wszystkim trzeba rozważać kolejne tajemnice, a więc wydarzenia z życia Jezusa i Maryi. Jak połączyć odmawianie modlitw ustnych z medytacją? Jest to pewna sztuka. Na początek można jedynie przy słowie Jezus w “Pozdrowieniu Anielskim” widzieć Jezusa w kontekście rozważanych wydarzeń. W miarę zagłębiania się w tę modlitwę pojawiają się nowe sposoby: im prostsze tym lepsze.

Na naszej stronie internetowej publikujemy intencje Żywego Różańca- kliknij

Róża / Patron

1. Św. Agaty

2. Św. Franciszka Salezego

3. Św. Antoniego z Padwy

4. Św. Cecylii

5. N.M.P. Wspomożenia Wiernych

6. Św. Jadwigi Śląskiej

7. Św. Błażeja

8. Św. Andrzeja Boboli

9. Najświętszej Maryi Panny Fatimskiej

10. Św. Józefa Rzemieślnika

11. Św. Kingi,

12. Św. Urszuli Leduchowskiej

13. Św. Jana Marii Vanneya

14. Św. Faustyny Kowalskiej

15. Św. Rodziny

16. N.M.P. Loretańskiej

17. Św. Józefa

18. Św. Ignacego z Loyoli

19. N.M.P. Nieustającej Pomocy

20. Św. Brata Alberta Chmielowskiego

21. Św. Stanisława ze Szczepanowa

22. Św. Rafała Kalinowskiego

23. Św. Jana Bosko

24. Św. Maksymiliana Marii Kolbego

25. Św. Franciszka z Asyżu

26. Bł. Karoliny Kózkówny

27. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes

28. Św. Jerzego Męczennika

29. Św. Joachima i Anny

30. Św. Marka Ewangelisty

31. Św. Katarzyny ze Sieny

32. Najświętszej Maryi Panny Królowej

33. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus